Koningin Fabiola Verdient Herinnerd te Worden. Hierom…

Het is nu net iets meer dan drie jaar geleden dat de voormalige Koningin van België stierf. Hoewel de reguliere, gevestigde media aandacht schenken aan verleden overlijdens van sommige andere personen, is dat niet zo voor deze dame. De eredienst werd door de gemiddelde belg vergeten. Op 12 december 2014, gingen een triest aantal Belgen in Brussel hun medeleven betonen – enkele honderden volgens De Redactie. Het slechte weer zal er mee te maken gehad hebben. Haar collega-staatshoofden kwamen echter wel van heinde en verre. Volgens diezelfde De Redactie “was er een grote delegatie uit Luxemburg, met onder meer groothertog Henri en groothertogin Maria-Teresa, groothertog Jan (de schoonbroer van koningin Fabiola), erfgroothertog Guillaume en zijn echtgenote Stéphanie.Uit Spanje waren koning Juan Carlos en koningin Sofia gekomen, uit Nederland prinses Beatrix, uit Zweden koning Carl Gustav en koningin Silvia, uit Denemarken koningin Margrethe, uit Noorwegen koning Harald, uit Japan keizerin Michiko, uit Thailand prinses Sirindhom en uit Marokko prins Moulay Rachid (broer van koning Mohammed VI). Ook de voormalige Iraanse keizerin Phara Diba, de gewezen Italiaanse troonpretendent Victor Emanuel en de voormalige Roemeense koning Mikhaël waren aanwezig.”

Opvallend in dat sterke lijstje zijn zeker de Japanse Michiko die zich amper buiten haar landsgrenzen beweegt en de voormalige Shahbanou Phara Diba, de vrouw van de voormalige Shah Mohamed Reza Pahlavi die in 1979 vervangen werd door de moslim-fundamentalist Khomeini. De twee koningshuizen, die van België en die van het koninkrijk Iran, hadden steeds goed overeen gekomen…

Fabiola’s Affaire

Koningin Fabiola was meter van Reza Pahlavi, zoon van Shah Mohammad Reza Pahlavi, en kroonprins van de voormalig seculiere Staat van Iran, pretendent van de Perzische troon. De Belgische en Perzische koningshuizen waren in de jaren zestig en zeventig, tot de val van de Shah in 1979, nauw verbonden en de relaties, hoewel in natuur en omgang uiterst vriendschappelijk, kenden ook positief-economische implicaties voor ons land of hadden het doel dat te doen. We weten hoe de Iranian-Belgian Refinery and Marketing Company nu gekend is: als “affaire” of “schandaal” dat de regering Leburton ten val bracht op 19 januari 1974. Onze voormalige Koningin had zich voor dat project al járen eerder beginnen inzetten; lang voor het in de pers werd voorgesteld als een monster dat bekokstoofd was geweest door de socialistische partij. IBRAMCO’s doel was echter een samenwerkingsverband tussen Iran en België te beheren, misschien precies zoals Rusland en Oostenrijk dat van plan zijn (of waren?) na ondertekening van hun South Stream Austria overeenkomst ter waarde van $45 miljard op 24 juni van dit jaar.

Koninklijke onderhandelingen

Als goede vorst hadden Koning Boudewijn en Koningin Fabiola een principeovereenkomst met het door olie ontzettend rijke land Iran over een gezamenlijk project dat de olie en dus de prijs voor de burger onder controle zou houden; los van de op opbrengst-gerichte grote oliemaatschappijen van die tijd. Een project dat van België, contractueel en samen met Iran, het enige, dan tenminste het eerste, olieproducerend land in Europa zou maken. Dat een groot deel van de voorbereidende gesprekken liepen zonder de regering te betrekken, is niet meer dan normaal. In tegenstelling tot de reden waarom men IBRAMCO als “affaire” heeft verheven, lijkt het de retoriek en persaandacht die vanaf april van 1973 de publieke opinie voedden schandalig te zijn. De aandacht werd in kamer, senaat, de wandelgangen en het café gevestigd op het communautaire in plaats van op de voor- en nadelen. De hoofdkwestie luidde: “waarom werd de regering niet eerder ingelicht bij besprekingen over zo’n belangrijk dossier?” Er is echter geen enkel project van enige omvang dat geen voorbespreking nodig heeft! Een Shah (ver)eist gesprekspartners van hetzelfde niveau, van dezelfde stand. Boudewijn heeft, samen met Fabiola, die rol met glans vervuld; er was immers een principeakkoord. De eerste spadesteek was eveneens gegeven; of je dat nu overdrachtelijk of niet wil interpreteren… De eerste onteigeningen gebeurden reeds in 1971, getuige een artikel in Knack van 2 mei 1973.

De Seven Sisters

Hoewel de geschiedschrijving ons leert dat IBRAMCO draaide om een raffinaderij in het Waalse Ternaaien, lijkt dat maar een deel van het opzet. Het project had, volgens mijn bronnen, als doel om (1) een raffinaderij en distributiecentrum op de Antwerpse linkeroever te laten bouwen, waarvoor de gronden al vrijgemaakt waren einde jaren zestig door onder meer enkele grote Naties te verplaatsen, om (2) daar huisvesting te voorzien, waarvoor de appartementsblokken en lanen op linkeroever al gebouwd werden, om (3) een pijplijn aan te leggen tot Ternaaien en daar, alsof het enkel om een tegemoetkoming ging aan de Waalse nood, (4) een tweede raffinaderij te bouwen die Europa zou kunnen bevoorraden. Het was een reactie van de twee vorstenhuizen op de woekerwinsten die de seven sisters maakten, de olieconcerns. Mochten we die doelstelling als waar aanvaarden, dan kan je je niet ontdoen van de sterke indruk dat dit een nobel doel was en op een gemiste kans is geweest.

IBRAMCO was een prachtproject, initieel bezield door het voormalige vorstenpaar dat meer respect verdient dan ze door de jeugd gegeven wordt.

Een project dat de Europese energievoorziening had bepaald, want, hoewel het amper zo beschreven staat, had ook Antwerpen haar rol gespeeld als import- en exporthaven van respectievelijk crude en de afgeleide producten. Het is niet voor niets dat de olieconcerns zich verzetten tegen dat idee, wat uiteindelijk tot bekoelde relaties leidde tussen het Nederlandse Vorstenhuis, nog steeds grootaandeelhouder in Royal Dutch Shell, aan de ene kant en het Belgische en het Perzische aan de andere. Het is niet zo maar dat diezelfde concerns de olieprijs pijlsnel de hoogte in lieten schieten nog voor de OPEC dat nogmaals deed in oktober van 1973 – zo beginne de oliecrisis. Hier in België staat IBRAMCO bekend als een plan dat gekeeld werd door een absurde focus op de politieke situatie; een focus die gevoed werd door communautair gehakketak, waar Fabiola, als allochtoon nota bene, zich trouwens ook voor inzette.

Met alle rspect en hoogachting

Het is begrijpelijk dat ze ook daar weinig om bekend staat: ons vorstenhuis mag zich immers niet inlaten met de volkse politiek in een land als het onze waar zelfs sommige, voor iedereen lucratieve projecten, in het stof bijten omdat de welvaart van de ene regio door de andere als bedreigend wordt aanzien. Zelfs indien projectwinsten evenredig verdeeld worden, wordt er politiek geschermutseld omwille van posten en hoofden in raden. Ook daar heeft Fabiola, achter de schermen, zich ingezet om er toch maar voor proberen te zorgen dat ons België, ons Vaderland een geheel bleef en ook daarvoor moeten we dankbaar zijn. Achter de schermen, in de coulissen als het ware, waar ze zich steeds heeft thuis gevoeld. Misschien vereenzelvigde ze zich met de regisseur die alles voorbereidt zodat de acteurs, de actoren hun beste optreden konden neerzetten? Hoe ook. Nu staat ze definitief achter de schermen van het leven; samen met haar man. Laat ons respectvol dank betuigen aan onze eens zo lieve koningin; hoewel ik pas nu tot dat besef ben gekomen. Rust in vrede, Koningin Fabiola, Koning Boudewijn.