De Voor- en Achterkant van het Eurovisie Songfestival

Terwijl sommigen zich genoeglijk wentelen in hun romantische zeepbel rond de zeemzoete Portugees, gebeurden er buiten hun gezichtsveld – in dat deel van het gezichtsveld dat ze al drie jaar WEIGEREN te zien – weer aanvallen op de bevolking van Donbass door de Oekraïense Nazi-junta, zoals elke avond en nacht, en dit keer opnieuw met doden en gewonden tot gevolg.

Terwijl de meesten als konijnen naar hun lichtbak zaten te staren in volle bewondering voor “onze” Blanche en de Portugees, volgde ik tegelijkertijd “in real time” datgene wat zich ACHTER het prentje van die lichtbak afspeelde.

De bijhorende “muziek” was een heel pak minder zoetgevooisd dan die van de Portugees.

Ik zie sommigen bewonderend opkijken naar Sobral’s commentaar dat “de muziek het gewonnen heeft van het vuurwerk”. Zijn jullie daar zo zeker van?

Wie daar alleszins niet mee akkoord is, zijn de inwoners van Zaytsevo, Dolomitniye, Debaltsevo, Gorlovka, Avdeevka, Yasinovataya, Spartak, Aleksandrovka, Dokuchaevsk, Kominternovo, Leninskoye en Sakhanka. Vanaf rond 19:00 plaatselijke tijd (18:00 Belgische tijd), en de hele avond lang, kregen zij wél een pak “vuurwerk” en de bijhorende “muziek” was een heel pak minder zoetgevooisd dan die van de Portugees. “Vuurwerk” en “muziek” werden hen “aangeboden” door de Oekraïense Nazi-junta met behulp van tanks, raketlanceerders, en machinegeweren. Met opnieuw, zoals elke avond en nacht, beschadigingen en vernietigingen van woonhuizen, en op de Eurovisie-avond ook met doden en gewonden, zoals er elke week te betreuren vallen.

Ik keek op het einde van het Songfestival een stukje mee naar de puntenuitreiking. Bepaalde details die aan de gecharmeerde romantici voor hun lichtbak niet opvallen, omdat ze al drie jaar hun ogen wensen te sluiten voor de realiteit, vallen *mij* daarentegen wél direct op. Zoals toen de Litouwse presentatrice in beeld verscheen om de Litouwse “12 punten” toe te kennen. Litouwen heeft ook al enkele jaren een Nazi-gezinde regering, en net als in West-Oekraïne is een goed deel van de bevolking ook Nazi-gezind. De Litouwse presentatrice vond het dan blijkbaar opportuun van uit te roepen “Слава Україні!” (Glorie aan Oekraïne!), waarop de twee Oekraïense presentatoren, in een reflex en in koor, de slogan vervolledigden met “Героям слава!” (Aan de helden, glorie!). De “helden” die in deze slogan bedoeld worden, zijn de Nazi-collaborateurs van de OUN/UPA, de partij en militie rond Nazi-collaborateur Stepan Bandera, die de meest gruwelijke massamoorden begaan hebben, en waarvan boegbeelden zoals Bandera in het huidige Oekraïne als nationale helden vereerd worden.

Ook de huidige Oekraïense Nazis, die ondertussen niet alleen berucht zijn om het extreem gewelddadige plunderen, folteren en afslachten van weerloze burgers in Donbass, maar ook voor hun straatterreur tegen de West-Oekraïense burgers die zich openlijk afkeren van het Nazisme, worden in Oekraïne steevast als “helden” benoemd. De huidige Oekraïense Nazis scanderen constant die slogan, destijds al op de Maidan, en nadien op hun fascistische toortsenmarsjen ter ere van Bandera, en bvb. ook vorige week nog tijdens hun aanvallen op de deelnemers aan de 9-mei optochten. De slogan wordt steeds afgewisseld met hun andere slogans, zoals “Moskals (scheldnaam voor etnische Russen) aan het mes!”, of ook nog “Aan de Moskals, dood! Dood! Dood!”

Voor wie van deze zaken op de hoogte is, en ook op de hoogte is van de reeds drie jaar durende genocide op de etnisch-Russiche bevolking van Donbass door het regime in Kiev, viel dan ook meteen de misselijkmakende schijnheiligheid op toen de twee Oekraïense presentatoren aan het einde van de uitzending zonder blikken of blozen kwamen beweren dat Oekraïne “a tolerant, modern and open country” zou zijn.

Eerder op de avond, had een divisie van hun “helden”, met name de Nazi-militie Praviy Sektor (Rechtse Sector) – die berucht is voor hun slachtpartij in Odessa en sinds eind 2014 officieel deel uitmaakt van het Oekraïense leger -, met een tank een huis beschoten in Avdeevka, dat aan de frontlijn ligt, maar aan de kant die onder controle is van het Oekraïense regime. Vier doden en een zwaar gewonde was het gevolg. De aanval was een mooi georchestreerde “false flag” : Poroshenko heeft mooi laten opvallen dat hij zijn aanwezigheid op het Songfestival hierdoor moest afzeggen, en had ervoor gezorgd dat er in Avdeevka journalisten en TV-ploegen aanwezig waren, aan wie hij samen met zijn lokale bestuurders de aanval kon tonen die zogezegd uit de richting van Spartak kwam, en dus zogezegd gepleegd werd door het Volksleger van de Volksrepubliek Donetsk.

De Europese persagentschappen slikken dat natuurlijk klakkeloos, en verspreiden het in de westerse media (zie artikel in De Morgen).  In tegenstelling tot Kiev, heeft de Volksrepubliek Donetsk echter geen zwaar oorlogsmaterieel – zoals tanks – aan de frontlijn, zoals constant gecontroleerd wordt door de OVSE in toepassing van de Minsk-akkoorden. Voor de reeds wekenlange massale aanvoer van oorlogsmaterieel door het regime in Kiev, doet de OVSE zoals altijd een oogje dicht.

De Westerse media doen zelf geen enkel journalistiek onderzoek; doen geen enkele moeite om naar de bewijzen te kijken.

De Volskrepubliek Donetsk heeft ondertussen met foto’s en satellietbeelden aangetoond dat de beschieting niet uit de richting van Spartak kan gekomen zijn, maar duidelijk uit de richting van het kleine dorpje Vodyaniye, onder controle van het Kiev-regime, en waar de Nazis van Praviy Sektor reeds een paar dagen gestationeerd zijn, mét zwaar oorlogsmaterieel. De OVSE onthoudt er zich van het verhaaltje van Kiev te bevestigen, maar weigert zoals altijd ook van de werkelijke richting van de beschieting te noteren in hun rapport, ondanks het feit dat hun experten wel degelijk de vaststellingen en metingen gedaan hebben.

De westerse media, zoals gewoonlijk, doen zelf geen enkel journalistiek onderzoek, doen geen enkele moeite om eens naar de bewijzen te kijken, en laten de hen voorgeschotelde en door hen verspreide propaganda gewoon zijn werk doen bij het onwetende publiek. Hetzelfde onwetende publiek dat op zaterdagavond zat te zwijmelen bij Sobral’s zeemzoete ballad, verblind door de mooie kleurtjes en lichtjes op het scherm van hun lichtbak, en vanuit hun comfortabele bubbel vol gebakken lucht niet de minste interesse heeft voor wat er zich ACHTER al de blinkende glamour afspeelt.

Op vele Facebook-pagina’s staan ondertussen de artikels, foto’s en analyse over de gebeurtenissen, en zoals gewoonlijk zal vrijwel niemand ook maar de moeite doen van het eens te bekijken. Niet interessant genoeg, niet belangrijk genoeg, niet genoeg luchtige entertainment-waarde. Prachtig toch, dit Europa van de onwetendheid, van de onverschilligheid, van de ongeïnteresseerdheid, van het eeuwige “wir haben es nicht gewusst”?

Gastbijdrage van Guido Berckmans.